Bir çerçeveye sığar bazan mutluluklar, sevinçler çoğu zaman acılar, kederler, çaresizlikler gördüğümüz o kısık tebessümün altında …
Duvara asılır resmin görürsün kendini her gün, her saat.
Odaya; girersin bakarsın, çıkarsın bakarsın, uyursun bakarsın, uyanırsın bakarsın…
Orada bir Sen asılı durur artık.
Ve bir zaman sonra unutulur resmin duvarda olduğu.
Görmezsin, düşünmezsin çünkü alışırsın.
Alışırsın çünkü alıştırırsın kendini. Alışılmışın bir parçası olursun artık.
Kadın olmakta öyle bir şeydir . Duvara asılı resim gibidir kadın hayatımızda . Varlığını bildiğimiz ama unuttuğumuz…
Unutursun onu mutfakta, hastalandığında başucunda, bazan canın ister yatağında.
Unutursun onu söküğünü diktiğinde , evladına öğretmen olduğunda …
Unuturuz her duygunun beden bulmuş halini. Unuturuz çünkü alışmışızdır varlığına.
Alışma, alıştırtma kendini güzelim kadın!
Yenile kendini sığ denizlerin kahramanı olmaz okyanuslarda dene kendini…
Kadınım Ben! Bul beni keşfet beni.
Her gün yeni bir heyecanım ben!
Taze kalsın duygularım, hor görme incitme beni.
Doğanın kendisiyim ben! İnsanoğlunun devamını getirenim ben!
Sev beni…
Sev beni çünkü sevgi etkindir…
Güzel bak bana çünkü her duygunun karşılığını bulduğun o kadın benim
KADINIM BEN! ALIŞMA BANA ALIŞIRSAN UNUTURSUN…
